Sure a new light will come

~Za pomoc w redagowaniu dziękuję Virtue~

OBRZEŻA JAAHREHALL    

TUŻ PRZED NAJAZDEM ZIMNYCH LUDZI

         Zostało mu nie wiele czasu. Czuł, że mimo koców i pierza zawiniątko, które przytulał do twardej jak skała piersi, marznie. Jego długie do pasa, śnieżnobiałe włosy posklejały się w lodowe strąki a perłowe policzki nabrały rumieńców. Nikt z żyjących mieszkańców Jaahrehall nie pamięta, żeby miasto zaznało większego chłodu.

         Ibor, śpiesz się.

         Miał wrażenie, że w jego głowie siedzi chór drwiących z niego śpiewaków, którzy ironicznym tonem poganiają go melodyjnymi głosikami.

         Masz mało czasu. Jeśli dziewczynka zamarznie to będzie to twoja, twoja, twoja wina!

         Nie mógł nie zdążyć. To nie była sprawa honoru czy zasad - pal licho to wszystko! Ibor nie był elfem honorowym, nie przywiązywał wagi też do obowiązków. Co innego jednak do obietnic. 

         Obiecaj mi,  Iboooooor, obiecaj mi!, chórzyści jak na zawołanie zmienili repertuar. Niepotrzebnie; mężczyzna powtarzał sobie te słowa szeptem od kilku dni i nocy. Wiedział, że dzień kiedy będzie zmuszony dopełnić tę obietnicę nadejdzie niebawem. Tak też się stało.

         -Obiecaj mi, Ibor, obiecaj mi, że ich nie zostawisz. Wiesz, że tylko na ciebie mogę liczyć. 

         Nie możesz zrobić tego co mówiła całkowicie to przynajmniej teraz nie zawiedź, no dalej, głupi, chociaż tym razem. Choćbyś miał przypłacić życiem, powtarzał sobie mając nadzieję, że to doda mu sił.

         Gdy dotarł na miejsce, był siny, a jego przemarznięte ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Umysł co chwilę płatał mu figle, a powieki same mu się zamykały.

 Położył zawiniątko na śniegu i odkrył spod koca twarzyczkę dziewczynki. Rzadkie, niemowlęce włoski były jasne tak samo jak jej rzęsy. Powieki miała zamknięte; Ibor uparcie odrzucał od siebie myśl, że dziewczynka może ich nigdy nie otworzyć. Miał nadzieję, że śni spokojnym snem i obudzi się w ciepłym, suchym i bezpiecznym miejscu.

         Ucałował elfiątko w czoło i pożegnał się z nią raz jeszcze.

- Przynajmniej tyle jestem winien Twoim rodzicom... - wyszeptał słabym głosem przypominającym bardziej kaszel staruszka niż okrzyk mężnego wojownika, którym niegdyś był.

         Ostatnie dziecko.

         Dziecko bohatera

DOM ZASTĘPCZEJ RODZINY PAŃSTWA BRANN'ÓW

GODZINĘ PRZED RODZINNYM OBIADEM

 -"Czasem elfi rodzice lub złośliwe Pixies podrzucają swoje dziecko ludzkiej rodzinie. Taki delikwent nazywa się elfim odmieńcem. Na pierwszy rzut oka nie da się go rozróżnić od normalnego człowieka, trzeba się jednak uważnie przyjrzeć. Może mieć on na przykład garb, sześć palców, odstające uszy lub krzywe zęby".

 -Jestem elfim odmieńcem! - Krzyknął Ian pokazując siostrze swój krzywy, pięcioletni zgryz. - Wcale nie muszę chodzić do dentysty! 

 -Wiesz co, myślę, że elfy w swoich krainach mają tego tam... elfiego dentystę? No, elfiego dentystę. - W ustach piętnastolatki brzmiało to głupio ale trzeba było jakoś wybrnąć z niebezpiecznej sytuacji. Czego się nie robi dla uzębienia  brata?

 Ian zrobił zawiedzioną minę i skrzyżował ręce na piersi. 

         Shanley pogłaskała go po loczkowatej czuprynie i odłożyła książkę o stworzeniach fantastycznych na regał. Podniosła się z łóżka zasłanego kapą w smoki szukając w głowie pomysłu jak tu brata zabawić do czasu, gdy Dorris i Ethan - ich przyszywani rodzice - wrócą z zakupów.

         -Wiesz co, grzybku... Chodź może porysować, co? - Nie był to jakiś ultra-oryginalny sposób spędzania czasu, ale za to zajmujący i nie wymagający wysiłku fizycznego, na co Shanley nie miała ochoty (jak zwykle z resztą).

         Po piętnastu minutach do rąk dziewczyny trafiły trzy rysunki autorstwa Iana. Pierwszy przedstawiał mysz w fabryce serów, tak przynajmniej głosił koślawy podpis odwrocie kartki. Drugi - las i motyle w postaci kresek i kropek. Trzeci  z rysunków w rzeczywistości był uroczą laurką narysowaną na żółtym, zgiętym w pół papierze. Dumnie widniały na niej  dwa elfy, jeden wyższy, z włosami do ramion odstającymi uszami i nienaturalnie długą szyją, a drugi mniejszy - w trampkach i pelerynie. Oba miały szerokie uśmiechy odsłaniające krzywe zęby. Elf w pelerynie podpisany był krzywymi literami: "Super Ian krul elfów".

Drugi zaś doczekał się mniej szlacheckiego ale z perspektywy czasu bardzo trafnego podpisu:

 "Elfia sprzątaczka

              Shanley"